وبلاگ

درباره رقص

در مباحث نظری اغلب پژوهش‌گران، رقص‌های آیینی در قبایل بدوی را تقلیدی از طبیعت می‌دانند که برای هماهنگی با آن صورت می‌گرفته .رقص یکی از هنرهای هفت‌گانه است . فیلسوفان و اندیشمندان جملات قصار زیادی درباره‌ی این هنر گفته اند . ازجمله : ” ملتی که نرقصد بیمار است .” علیرغم همه محدودیت‌ها وممنوعیت‌ها شاید تقریبا هیچ ملتی در دنیا نباشد که مردمانش نرقصند یا رقص محلی خود را نداشته باشند . مردم عادی در مقابل تمام موانع فکری و اعتقادی،برای شاد بودن می‌رقصند؛ رقص‌هایی دست جمعی به قصد همراهی با طبیعت و ستایش دستاوردها رخ ‌می‌دهد . رقص را حتی بین سایر جانداران می‌توان مشاهده کرد . روی‌کردها و تفاسیر گوناگون هنری، فلسفی و عرفانی در مورد رقص وجود دارد . ازمنظر عرفانی برخی رقص را حرکت از نقصان به سوی کمال دانسته اند . دیدگاه‌های عرفانی و سایر نگرش‌ها، همه در چند نکته اشتراک دارند : رقص (مثل هر هنر دیگری ) وسیله ای‌است برای بیان و نمایش عواطف و احساسات عمیق بشری،یا راهی جهت هماهنگی و یکی شدن با هستی است . اما همیشه جنبه‌های متفاوت وگاه استثنایی نیزوجود دارد که به ما نشان می‌دهد چرا نمی‌توان تعریفی کلی و نهایی از هنر و سایر مقولات مرتبط با بشر ارائه داد .